Onder het mom van ‘veiligheid’ of ‘gewijzigde bestemmingsplannen’ worden jaarlijks de huizen van duizenden inwoners van Manilla gesloopt. Dit komt zelden ten goede aan de sloppenwijkbewoners. Vaak komen deze mensen simpelweg op straat te staan. Indien er alternatieve huisvesting wordt geboden, is deze buiten de stad. Raul en Lydia hadden geluk. Zij behoorden tot de laatste groep. Voor vele slachtoffers van gedwongen uithuiszettingen lijkt dit een droom, maar zij hielden het er niet lang uit. Ver verwijderd van hun banen, sociale voorzieningen, hulporganisaties en veilige omgeving, bleken hun overlevingskansen vrijwel nihil.

Ondertussen wonen Raul en Lydia weer onder dezelfde brug die zij jaren geleden moesten verlaten. Een voorbeeld dat de realiteit goed weergeeft, want het merendeel van de sloppenwijkbewoners keert uiteindelijk terug naar de stad. Zij stichten een nieuwe slop op hun oude plek of op iedere andere mogelijke locatie. Een eindeloze cyclus dus, en een groot probleem. Want de toestroom naar grote steden in derdewereldlanden zal de komende jaren exponentieel blijven toenemen, terwijl een duurzame oplossing uitblijft.